Kerkuil info

DE VERSPREIDING VAN DE KERKUIL

De Kerkuil met zijn 35 soorten is over een groot deel van de aarde verspreid. Ze komen voor in open en half-open landschappen. In bergachtige gebieden is de Kerkuil zeldzaam en hij ontbreekt op die plaatsen waar ’s winters gemiddeld meer dan 40 dagen sneeuw ligt met een minimum hoogte van zo'n 7 cm.
In Nederland komen twee soorten voor:

a)Tyto alba guttata
De hartvormige vrijwel witte gezichtssluier is rond de zwarte ogen roodbruin tot lichtbruin gekleurd. De vleugels zijn asgrijs met oranjebruin, overspikkeld met langwerpige, zwart-witte druppelvlekjes, die vanaf de bovenkop naar de vleugeldekveren steeds groter worden. Verder zijn de grijze partijen fijn dwarsgestreept. Over de slag-en armpennenlopen duidelijke brede dwarsbanden van oranjebruin en grijs. De staart heeft dezelfde tekening. Borst- en buikzijde zijn oranjegeel tot donkerbruin, gespikkeld met donkerbruine, ruitvormige vlekjes. Bij het uitslaan van de vleugels is de spikkeling ook te zien op de lichtgekleurde ondervleugels. De poten zijn tot aan de tenen bedekt met witte haren.
Toch is het een lichtgekleurde vogel die vooral in de vlucht een bijna witte indruk maakt.

b)Tyto alba alba
De onderzijde van deze soort is volledig wit met kleine stippels en vlekken. Ook de bovendelen zijn veel lichter (grijzer) van kleur. De lichte vorm (T.alba alba) is zeldzaam in ons land.

Voor het hele artikel, klik dan op de volgende link:
De Kerkuil o.a leefwijze, verspreiding en voedsel

DE GELUIDEN VAN DE KERKUIL

Voor uilen zijn geluiden van groot belang. Het is het enige contact dat ze met elkaar hebben. Aan de geluiden herkennen ze elkaar. Bij de Kerkuil zijn 18 soorten geluiden vastgesteld. De geluiden kunnen verdeeld worden in een vijftal groepen: baltsgeluiden, verdedigingsgeluiden, bedel- en voedergeluiden, sociale contactgeluiden en geluiden van de jongen.

Enkele van de meest voorkomende geluiden zijn:

De baltsroep (ijselijke schreeuw)

De baltsroep, die uit een ijselijk, luid gekrijs bestaat, is het meest indrukwekkende geluid, dat het mannetje in de vlucht laat horen. Het is de eigenlijke zang van de Kerkuil. De “schreeuw” is op honderden meters hoorbaar. Het mannetje laat zo duidelijk horen dat hij aanwezig is en een territorium bezit. Ongepaarde mannetjes roepen zeer frequent gedurende lange tijd.

De baltsroep van het Mannetje

De baltsroep van het Vrouwtje

Het vrouwtje speelt echter een ondergeschikte rol tijdens de balts.

Blazen

Blazen is het karakteristieke geluid van de jongen. Zodra de zon is ondergegaan, produceren de jongen het monotome geluid op de nestplaats. Afhankelijk van de leeftijd en de voedselbehoefte blaast een jong 5-60 keer per minuut. Behalve de jongen blaast het wijfje ook regelmatig. Het is de contactroep met de jongen. Vlak voor het leggen van het eerste ei blaast het wijfje veelvuldig (=bedelgedrag) met als gevolg dat het mannetje voedsel brengt.

Zowel volwassen als jonge uilen laten bij gevaar een langgerekt blazen horen. Het is een dreigend geluid, dat twee tot tien seconden kan aanhouden. Dit geluid werkt aanstekelijk: zodra één van de nestjongen begint te blazen, valt de rest van de aanwezige jongen in. Ongetwijfeld zal het agressieve geblaas van alle uilen indruk maken op de indringer.

Het blazen en tsjirpen van de jongen

Tsjirpen

Het eerste geluid dat een jonge Kerkuil laat horen, wanneer het uit het ei is gekomen, is een “rinkelend” getsjilp, gecombineerd met piepende, krassende en klokkende kreten: tsjirpen. Het geluid wordt veelal gehoord vlak vóór, tijdens en na het voeren van de jongen door het wijfje. Tegen het einde van de eerste levensweek krijgt het blazen geleidelijk de overhand.

Tongklikken

Bij naderend gevaar laat het jong, naast het blazen, “tongklikken” horen: het slikt als het ware de tong in, waardoor de boven- en ondersnavel op elkaar klappen. Het tongklikken wordt vaak afgewisseld met een sissend

geluid, waarbij de snavel licht geopend is.